چقدر فاصله اینجاست بین ادم

ها چقدر عاطفه تنهاست بین ادم ها

کسی به خاطره پروانه ها نمیمیرد

تب غرور چه بالاست بین ادم ها
 
چـه ماجرای عـجیبی ست این تپیدن

دل و اهل عشقچه رسواست بین ادم ها
 
میان همه لبخندها غمی سرخ است
 
و غم به وسعت یلداست بین ادم ها

به خاطره تو سرودم چراکه تنها تو دلت

به وسعت دریاست بین ادم ها

کاش وقتی چشمهایی ابریند به خود اییم

وسپس کاری کنیم از نگاهه زرده گلدان هایمان
 
کاش با رغبت پرستاری کنیم
 
کاش مثل ابه چشمه سار گونه ی نیلوفری را تر کنیم
 
ما هم روزی از اینجا میرویم کاش این رفتن رو باور کنیم

کاش رسمه دوستی را ساده تر مهربان تر اسمانی تر کنیم
 
کاش در نقاشی دیدارمان شوق ها را ارغوانی تر کنیم

چی میشه بنویسم ادما رو دوست ندارم

خودمو. اونا رو.حتی شما رو

دوست ندارم یادته یک وقتا

جونم واسه عاشقی میرفت دیگه حتی فکره

اون لحظه ها رو دوست ندارم

نه غریبه لطفی کرد.نه اشنا خیری رسوند هیچ

کدوم.غریبه و اشنا رو دوست ندارم
 
یه زمونی یه صدا وجودمو تکون میداد

باورش سخته ولی اون صدا رو دوست ندارم

صحبته چشمای عاشقش یه عمری منو کشت

ولی نه دیگه هرگز اون چشما رو دوست ندارم

با خودم قرار گذاشتم سراغ دلم نرم

سراغ دلت بری خطاست.

باید ادم بشینه راست راستی زندگی کنه
 
ادمای عاشق و مبتلا رو دوست ندارم خدا!

هرچی سره رام بودطعم خوشبختی نداشت
 
نمیشه اخه بگم خدا رو دوست ندارم ولی
 
بنده هاتنساختن با دلم تک تکشون

این که جرمی نداره. بنده هاتو دوست ندارم

دو سه سالی بود به عشقه رویاهام زنده بودم

دیگه حتی رسیدن تو رویا رو دوست ندارم

دلمو همه زدن.یا بد میشن یا که بدن!
 
خودم هم بدم ولیکن بدا رو دوست ندارم

سلام اون کسی که تو دلم درخشید

من دیگه دوستت ندارم ببخشید

بهتره که نپرسی علتش رو

چونکه خودت ندادی فرصتش رو

بهتره این نامه اخر باشه

فکر کنم این واسه ما بهتر باشه

من واسه اون کسی که دوست ندارم

نمیتونم شاخه گل بیارم

بین تو و اون روزا کلی فرقه

تو اسمونت پره رعد و برقه

از چشم من افتادی نازنینم

دوست ندارم دیگه تو رو ببینم

شاخه نباتم که بشه واسطه

دل نمیدم دیگه به این رابطه

دیگه تموم شد اون همه غم و رنج

وقته قرار و شوق ساعت پنج

برو پیشه هر کسی که دوست داری

حق نداری اسم منم بیاری

مادرم ، ای مهربان ، ای بردبار       
                                      
                                     ای که معنا می دهی بر واژه ها

ای که جمله واژه ها در وصف تو     
                                    
                                      جمله گی کوتاه و الکن گشته اند
 
مهربانی و عطوفت ،از تو معنا یافته   
                                     
                                         بردباری و صداقت از تو جانی یافته

با نگاهی عاشقانه                       
                                      
                                      با نگاهی مهربان!!

می نشانی خنده بر روی لبان       
                                     
                                       یاد آن چشمان پر مهرت که می افتم ،چنان

برمی افروزدچراغ عشق توازعمق جان 

                                            در تمنای نگاهت همچو شاهین پرکشان

نیک می جویم که صیدم را به چنگ آرم به جان  

                                                 گرمی آغوش تو باعث شود
تا که روحی تازه بر جانم دمد      

                                                  یادم آید سوزش تب را به تن

دست پر مهرت نوازش داد رویم را چو پَر  

                                            تا برون شد درد جان سوز از تنم

لیک بر چشمت نیامد خواب تا گشتم صحت

                                          آن صدای دلنشین مرحم جانم شده

 زین دعای خیر تو ،بدرقه راهم شده    
      
                                         باید آموخت ز تو ، راه و رسم عاشقی

عشق بود آنچه نثار اهل خانه کردی  
 
                                              بی ریا بود همان عشق که نثارم کردی

کنار اشیانه تو اشیانه میکنم        

    فضای اشیانه را پر از ترانه میکنم

اگر کسی سوال کند به خاطره چه زنده ای     

  من برای زندگی تو را بهانه میکنم

استان دیوانگی و عشق

زمانهای قدیم وقتی هنوز راه بشر به زمین باز نشده بود فضیلتها و تباهی ها دور هم جمع شده بودند.

ذکاوت گفت : بیایید بازی کنیمٍ ،مثل قایم باشک!

دیوانگی فریادزد:آره قبوله ، من چشم میزارم!

چون کسی نمی خواست دنبال دیوانگی بگردد همه قبول کردند.

دیوانگی چشم هایش رابست و شروع به شمردن کرد:یک..... دو.....سه!

همه به دنبال جایی بودند تا قایم بشوند.

نظافت خودش را به شاخ ماه آویزان کرد.

خیانت داخل انبوهی از زباله ها مخفی کرد.

اصالت به میان ابرها رفت و

هوس به مرکززمین به راه افتاد

دروغ که می گفت به اعماق کویر خواهد رفت ، به اعماق دریا رفت!

طعم داخل یک سیب سرخ قرار گرفت.

حسادت هم رفت داخل یک چاه عمیق .

آرام آرام همه قایم شده بودند و

دیوانگی همچنان می شمرد:هفتادوسه،...... هفتادو چهار....!

اما عشق هنوز معطل بود و نمی دانست به کجا برود.

تعجبی هم ندارد قایم کردن عشق خیلی سخت است.

دیوانگی داشت به عدد100نزدیک می شد

که عشق رفت وسط یک دسته گل رز و آرام نشست.

دیوانگی فریاد زد، دارم میام، دارم میام....

همان اول کار تنبلی را دید. تنبلی اصلا تلاش نکرده بود تا قایم شود!

بعدهم نظافت را یافت و خلاصه نوبت به دیگران رسیداما از عشق خبری نبود.

دیوانگی دیگر خسته شده بودکه حسادت حسودیش گرفت و آرام در گوش او گفت :عشق در آن سوی گل رز مخفی شده است.

دیوانگی با هیجان زیادی یک شاخه گل از درخت کند و آنرا با قدرت تمام داخل گلهای رز فرو کرد.

صدای ناله ای بلند شد .

عشق از داخل شاخه ها بیرون آمد، دستها یش را جلوی صورتش گرفته بود و از بین انگشتانش خون می ریخت.

شاخه ی درخت چشمان عشق را کور کرده بود.

دیوانگی که خیلی ترسیده بود با شرمندگی گفت:

حالا من چکار کنم؟ چگونه میتونم جبران کنم؟

عشق جواب داد: مهم نیست دوست من، تو دیگه نمیتونی کاری بکنی ، فقط ازت خواهش می کنم از این به بعد یارمن باش.

همه جا همراهم باش تا راه را گم نکنم.

واز همان روز تا همیشه عشق و دیوانگی همراه یکدیگر به احساس تمام آدم های عاشق سرک می کشند